ແຕ່ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ສຳຄັນພໍເທົ່າໃດດອກ ເພາະຕັ້ງແຕ່ເລີກກັບ ຄົນທີ່ຂ້ອຍຮັກມາເມື່ອທ້າຍປີ ຂ້ອຍກໍຫລິ້ນເກັ່ງຂຶ້ນມາແດ່ ແຕ່ບໍ່ຄົງບໍ່ເຖິງກັບຕິດໄພສັງຄົມດອກ. ທີ່ຈິງຮ້ານນັ້ນເປັນ ຮ້ານທີ່ແຟນ ເກົ່າຂ້ອຍມັກໄປ ແລະ ກະມີຄົນຮູ້ຈັກກັນຫລາຍ ກະຖືວ່າເປັນສັງຄົມວົງກວ້າງລະດັບໜຶ່ງ ທີ່ມັນໄດ້ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ ຫລາຍໆຢ່າງວ່າການຫລິ້ນກິນແບບນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຕ້ອງ ເປັນຄົນບໍ່ດີ ແຕ່ຈະ ເຮັດແນວໃດໄດ້ເມື່ອໃຈມັນຕ້ອງການ. ອອກຈາກຮ້ານນັ້ນພວກຂ້ອຍກໍໄດ້ໄປຕໍ່ຮ້ານເບຍອີກ ຮ້ານໜຶ່ງໃກ້ໆກັນ ແລະໄດ້ໄປຮັບໝູ່ອີກກຸ່ມໜຶ່ງໄປຫລິ້ນ ຕໍ່ຕາມທີ່ນັດກັນໄວ້ …
ແຕ່ດ້ວຍທີ່ເວລານັ້ນພວກຂ້ອຍກຳລັງເຕັ້ນເມົາມັນຢູ່ ພວກຂ້ອຍກະຍັງບໍ່ຢາກກັບເທື່ອ ສາຍທີຕໍ່ໆໄປເອີ້ນ ເຂົ້າໂທລະສັບຂ້ອຍບໍ່ຮັບ ຈົນຮອດສາຍທີ່ສາມສິບ ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈຮັບດ້ວຍ ອາລົມຢາກຮ້າຍ(ຄົງບໍ່ມີໃຜມັກດອກ ໄປຫຼິ້ນລະມີຄົນໂທນຳແລ້ວບໍ່ຢາກຮ້າຍ)ຂ້ອຍເປັນຄົນຫົວແຂງ ເລັກນ້ອຍ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຕົວະ ແຕ່ເຖິງແນວໃດ ບໍ່ມີໃຜໃນ ເຮືອນທີ່ເຊື່ອ ແລະ ໄວ້ວາງໃຈຂ້ອຍ.
ຂ້ອຍຄິດຢາກຮ້າຍທີ່ພໍ່ແມ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈທີ່ຂ່້ອຍມັກໄປຫຼິ້ນ ທັງທີ່ວ່າ ໄປໃສຂ້ອຍກະບອກລາວໝົດ , ຂ້ອຍກັບພໍ່ແມ່ຈ້ອງຜິດ ກັນຮຸນແຮງ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ດີພໍ່ແມ່ຂ້ອຍຄົງຕັດສິນຂ້ອຍວ່າ ຂ້ອຍນີ້ຊົ່ວ ຕິດໄພສັງຄົມ ລາວຕັ້ງບໍ່ຍອມເຂົ້າໃຈຫຍັງເລີຍ ຄິດເອງເອີ່ເອງໝົດ. ຂ້ອຍຫລີ້ນກັບໃຜ ກະຕິວ່າ ເຂົາບໍ່ດີຈັ່ງຊັ້ນຈັ່ງຊີ້, ຈັດວັນເກີດກະສັງຄົມແນວບໍ່ດີສິ້ນເປືອງ, ຖຽງຄວາມແດ່ກະອ້າງວ່າຂໍເງິນ ເພິ່ນຈ່າຍ ເຊິ່ງມັນເປັນຄວາມຊົງຈຳທີ່ໂຫດຮ້າຍສຳລັບຊີວິດຂ້ອຍ.
ມາຮອດຕອນນີ້ເອງທີ່ຂ້ອຍຄິດໄດ້ວ່າ ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ເອົາແຕ່ໃຈ ຕົນເອງ. ພໍ່ເປັນພຽງກໍາມະກອນ ກໍ່ສ້າງ, ແມ່ກໍ ເປັນພຽງແມ່ຄ້າ ຂາຍຜັກໃນຕະຫລາດນ້ອຍໆ ແລ້ວເພິ່ນຈະເອົາເງິນມາແຕ່ໃສ ເພື່ອຊື້ລົດຄັນໃໝ່, ໂທລະສັບ ໜ່ວຍງາມໃຫ້ ຂ້ອຍໄດ້ດັ່ງໃຈ… ມື້ນັ້ນລະທີ່ຂ້ອຍຮູ່ວ່າ ເຮືອນຫລັງ ນ້ອຍທີ່ຂ້ອຍອາໄສຜ່ານມາ ມັນບໍ່ໄດ້ທໍລະມານເທົ່າສ້ຽວໜຶ່ງຂອງການມີຊີວິດຢູ່ໃນຫ້ອງຂັງ…
ມື້ນີ້ຖ້າຂ້ອຍຕ້ອງຢູ່ແບບນັ້ນອີກ…ຂ້ອຍຂໍຕາຍດີກວ່າ ….
No comments:
Post a Comment